Κλαψ!

Αρχιδια... Ειμαι στεναχωρημενη σημερις... Γιατι ε? Γιατι το προηγουμενο προτζεκτακι πηγε κατα διαολου... Με επιασε η φωνη της λογικής μου και με ξεκουφανε..."Που πας μωρη μαγδαλω" μου είπε "να φορτωθεις και άλλο όχημα στο κεφάλι σου"
Και γω της ειπα.. Γιατι καλέ... μωρα σκυλια δεν έχω τι πειράζει να έχω ακόμα ένα για να παίζω???? ΕΕΕΕΕΕΕ??
Προς στιγμην φανηκε πως την έπεισα και εβγαλε το σκασμό... Σκατά... Μετα απο λίγο ξαναχτύπησε..."Καλα μαρή, δεν ντρέπεσαι? Τοσο επιφανειακή μπαρουφα είσαι? Εδω ο κόσμος καίγεται και το μουνι χτενίζεται, Grow up επιτέλους, γίνει ένα τουλαχιστον υπεύθυνο καθήκι (γιατί καθήκι είσαι ούτως η άλλως)"
Μπα που να σκάσεις σκέφτηκα και είπα να την αγνοήσω... Βρήκα και ένα καλό ντιλι με τρελο βεσπόνι του 81 και πάνω που ήταν έτοιμη, ξαναχτύπησε η καριολα....
"Να δω που σκατα θα τα βάλεις και τα 4 άμα θελήσεις να πας κάπου αλλου (το ξέρει αυτό γιατι τα 10 τελευταία χρόνια αλλώνιζα τη γη)... Στον κώλο σου... και τα 3 πολλά είναι, αιντε σοβαρέψου"
"Μα... μα αφούξέρεις.. έπασχα απο νόστο και δεν θέλω να ξαναφύγω απο την μπουρδελοελλάδα, been there, done that..."
Σιωπή... και αυτή η σιωπή ήταν που με έπεισε... και όχι μόνο με έπεισε να μην πάρω κάτι άλλο, αλλα και να αρχίσω να αποχωρίζωμαι και αυτά που έχω... Μάλλον ένοιωσα πνίξιμο, σαν να έχω πάνω μου ένα βάρος...
Και θυμήθηκα την εικόνα ενός κοπρίτη, μια φορά που δουλευα εκτός Αττικής και μέσα απο το παραθυρι του πουλμανακιού, που μετεφερε τους σκλάβους στη φάμπρικα, κοιταξα με ζήλια το ζωντανό...
Και σκέφτηκα "Μαλάκα μου... κοιτα τον, όλο του το είναι το κουβαλάει πάνω του, παντου και δεν έχει τίποτα να τον κρατάει κάπου... Τόσο ελευθερία πως την αντέχει...."
DAN